มาต่อกับบันทึกที่เขียนระหว่างที่ไปไต้หวันกันต่อดีกว่าค่ะ ไปเปิดสมุดดูเอ๊ะยังมีอีกนะเนี่ย เป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆในการเดินทาง รวมถึงไปเที่ยวหมู่บ้านแมวด้วยค่ะ จะเหมือนหรือไม่เหมือนลองดูกันนะคะ
รถไฟฟ้าอีกรอบ….
สำหรับคนไทย แล้วนั้นการขึ้นลงบันไดเลื่อนเป็นเรื่องปกติ้ปกติที่ตัวฉันนั้นอยากจะยืนตรงไหนก็ได้ใช่มั้ยคะ แต่ที่ไต้หวันหรือประเทศอื่นๆที่เค้ามีกฏข้อบังคับและคนมีระเบียบวินัยเค้าไม่ทำกันนะคะ ที่ไต้หวันหากคุณจะขึ้นลงบันไดเลื่อนหากจะแถวเพื่อรอลงหรือขึ้นแล้วนั้น จำเป็นต้องชิดขวาค่ะ ส่วนใครที่รีบร้อน กลัวขึ้นรถอีกขบวนไม่ทันทางเดินด้านซ้ายโล่งสะดวกเลยค่ะ อยากจะวิ่ง เดินเร็วเอาเล้ย เอ๊ะๆ แต่สำหรับการยืนชิดขวาไม่ใช่แค่ขวาแล้วเฉยๆนะ หากด้านหน้ามีที่ว่างต้องเดินให้ชิดกันเลยค่ะแบบต่อแถวมีระเบียบมาก (แต่พอคนที่โน้นมาเที่ยวบ้านเราเค้าก็ต้องทำตามธรรมเนียมบ้านเรานะคะ อยากยืนเกะกะขวางทางก็ยืนเลย ก็คงมากันสบายๆไม่ต้องเครียดเนอะ)
จะว่าไปรอบที่ไปคนเดียวล่าสุดจำได้ที่ต้องนั่งรถบัสจากสนามบินมาที่ Taipei Main Station รัตน์ลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ไปค่ะ ด้วยความเคยชิน ก็เอาตัวยืนตรงกลางเฉยเลย คนที่เค้ารีบด้านหลังมาทักๆ Sorry Sorry อายเลยต้องเอากระเป๋าหลบมาด้านขวามือ ในใจเค้าคงคิด ลิฟต์ก็มีไม่ใช้เนอะ !!!
ช่วยเกรงใจคนโสดที….
ที่วาดนี่ไม่ได้เกินจริงเลยค่ะ เป็นแบบนี้จริงๆนะ พรุ่งนี้วันวาเลนไทน์แล้วคนโสดอย่างรัตน์ก็ขออวยพรให้ทุกๆคนที่มีคู่มีความสุขมากๆค่า ใครไม่มีคู่มาอ่านเรื่องบ็องๆของรัตน์กันต่อไปนะคะ (จะรักจะกอด จิ๊กจ้ะอะไรกันนักหนา หึ่ม!! 555)
ที่ไต้หวันเค้าแสดงออกทางความรักกันเป็นเรื่องปกตินะคะ ดังนั้นวันวาเลนไทน์ที่นู่นอาจจะมีสีสันน้อยกว่าบ้านเรา ที่ไต้หวันจะมีเทศกาลความรักอีกสองครั้งคือ White day และวันที่ 17 July ค่ะ
ซื้อของที่ซีเหมินติง
จริงๆแล้วมาไทเปไม่รู้จะไปไหนก็แวะมาซีเหมินค่ะ เพราะไม่หลงทางแน่นอน 555+ เสื้อผ้าไม่ได้ดูเลยค่ะ เห็นราคาปุ๊บเข้าไปเลย 150 ทั้งราว แถมเป็นกระโปรงยาวด้วย เสร็จรัตน์
ราคานี้หาในไทยไม่เจออ่า (รึเปล่า ไปซื้อเสื้อผ้าแถวไหนเนี่ย) ผู้หญิงนี่เห็นของลดราคาของถูกเป็นไม่ได้เลยเนอะ
เส้นทางรถไฟสายผิงซี
เส้นทางรถไฟแสนสวยที่ใครมาไต้หวันห้ามพลาดเค้ามีอะไรนะ สำหรับรัตน์แล้วมาดูทางรถไฟและสถานีรถไฟไม้ที่ยังคงอนุรักษ์ไว้ค่ะ และยังตามหนังสือของวานวานมาอีกด้วยอ่ะ เพื่อมาที่ตรงนี้บ้านทรงญี่ปุ่นที่เค้ามาถ่ายละครกันเยอะๆ (พี่เคนเคยมาแล้วด้วยหง่าาาา) ปิด ที่ไหนก็ปิด !!!! คือแอบเซ็ง
มาเดินทางไปที่หมู่บ้านแมวกันนะคะ > .. <
โฮวต๊ง โหวต่ง เป็นเสียงปลายสายโทรศัพท์ที่รัตน์โทรหาพี่แดนนิส เพื่อนชาวไต้หวันที่รัตน์โทรไปถามทางว่าหมู่บ้านแมวภาษาจีนเค้าออกเสียงว่ายังไง รัตน์นี่ยื่นโทรศัพท์ไปให้นายท่าสถานีคนออกตั๋วคุยเลยว่าจะไปที่นี่ (ไปไต้หวันพูดจีนไม่ได้นี่ก็แอบลำบากเหมือนกันนะ แต่เราก็จะเที่ยวแบบเราให้ได้) ไปไต้หวันครั้งนี้มาคนเดียวลุยเดียว ขนาดที่ไทยยังไม่เคยออกต่างจังหวัดคนเดียวเลย (ต้องบอกว่าแทบไม่ก้าวเท้าออกไปไหนเท่าไหร่ด้วยซ้ำนอกจาก บ้าน ที่ทำงาน ที่นั่งทำงาน และบริษัทลูกค้า นานๆทีจะไปห้าง) ยิ่งรถไฟนี่ไม่ต้องพูดถึง จำได้รอบเดียวที่นั่งคือไป กาญจนบุรีค่ะ ……
ลองมาเปิดประสบการณ์ใหม่ๆดู รัตน์เชื่อว่าเพื่อนๆที่เที่ยวกันมาหลากหลายที่แล้วถ้ามาไต้หวันแล้วจะชอบไต้หวันแน่นอนค่ะ และเดินทางไม่ยากด้วย การเดินทางไปหมู่บ้านแมวครั้งนี้ เดินทางโดยรถไฟค่ะ ตามภาพเลยล่ะ รัตน์วาดระหว่างทางที่นั่งรถไฟ จริงๆแล้วโปรแกรมนี้ใครไปเที่ยวหมู่บ้านแมวเสร็จ ไปที่ผิงซีต่อได้เลยนะคะ ทางเดียวกันอ่ะ
ถ่ายตัวเองบ้างนั่งรถไฟไปหมู่บ้านแมวกันนะคะ ><!!
หลังจากที่ลงรถไฟและเดินมาตามทางเรื่อยๆจะเจอภาพแบบที่รัตน์วาดเลยค่ะ อาจจะไม่เหมือนมากนะคะ (พยายามวาดไก่เขี่ยสุดๆอ่ะ) อ้ะๆ !!! ไปเที่ยวไต้หวันทั้งที หาสมุดเปล่าๆซักเล่มไปสะสมตราประทับกันด้วยนะคะ
หน้าตาตราประทับของสถานี Houtong ค่ะเป็นแบบนี้ (สมุดเปล่าๆที่ว่า…. ซื้อมาจากร้าน Somebody Cafe ซีเหมินค่ะ สมุดน่ารักๆดีไซน์โดย www.facebook.com/afulee
บริเวณหมู่บ้านแมว
เดินๆมาเรื่อยๆก็จะเจอร้านๆนึงที่มีเปิดเสียงน้องเมี๊ยวตลอดเวลาๆ คนรักแมวแบบรัตน์ เหมือนถูกสะกดจิต อ่อย พี่งง พี่มึน อ่ะเอาอาหารไปกินซร้าาา
ไปไต้หวันคนเดียวฉันก็ชิลได้นะ
อาวุธที่ทุกคนต้องพกไปคือร่มคันเล็กๆ 1 คันเอาไว้เผื่อฝนตกค่ะ ที่นี่อยากจะตกก็ตก จะหน้าหนาว หน้าร้อน ตกตลอดปี วางใจไม่ได้ ถึงจะเช็คพยากรณ์ากาศจากแอพพลิเคชั่นแล้วก็เถอะ รัตน์เลยลงไปถามที่เคาท์เตอร์ด้านล่างว่า ฝนจะตกมั้ยคะ 555+ พนักงานโรงแรมบอกว่า ที่นี่เอาแน่เอานอนไม่ได้ค่ะ ให้ดีคุณพกร่มไปด้วยนะคะ
เสื้อที่ซื้อที่ซีเหมินก็เอามาใส่เลยไม่ซักเลยจ้า (กล้าบอกอีกเนอะคนเรา) ก็ใส่เสร็จให้เป็นเสื้อผ้าเค็มพับใส่กระเป๋าเอากลับไทยซักทีเดียว ใส่ให้คุ้มเซะจ้ะ (คนสะอาดห้ามทำตามนะคะ)
วันนี้ขอจบการเดินทางแต่เพียงเท่านี้นะคะ ส่วนใครอยากรู้ว่าถ้าไปไต้หวัน แต่ภาษาจีนไม่ได้เลย แล้วรอดกลับมาได้ยังไง แถมหลงทางก็เก่งด้วยนะ … ก็เที่ยวได้เหมือนกันนะ !!! ทำยังไงไว้ติดตามต่อบล็อกหน้าได้เลยนะคะ ^^
“ฉันไม่เคยเบื่อเลยที่จะได้เดินทางท่องเที่ยวไปยังไต้หวัน เพราะฉันหลงเสน่ห์ในทุกๆย่างก้าวของที่นี่ ซึ่งเหมือนมีมนต์สะกด ถนนหนทาง ทุกๆอย่างถูกวางแผนและออกแบบมาอย่างดี ทุกที่มีร่องรอยของศิลปะ เชื่อว่าใครที่รักศิลปะต้องรักเมืองนี้เหมือนรัตน์แน่นอนค่ะ….”
